Υπάρχει κάτι που δεν μας το έχουν πει ποτέ

Υπάρχει κάτι που δεν μας το έχουν πει ποτέ

Κάτι που μας έκαναν να το ξεχάσουμε και μας έκαναν να το ξεχάσουμε, από τη μία μεριά το πέρασμα του χρόνου και από την άλλη εκείνοι που παρανόησαν η που -για δικούς τους λόγους- ήθελαν να ξεχάσουμε.

Αν είστε τυχεροί σε κάποιο σημείο της ζωής σας θα φτάσετε σε ένα ολοκληρωτικό αδιέξοδο.

 Ή για να το πούμε

διαφορετικά αν είστε τυχεροί θα φτάσετε σε ένα σταυροδρόμι και θα δείτε ότι το αριστερό μονοπάτι οδηγεί σε αδιέξοδο/ κόλαση, ότι το δεξί μονοπάτι οδηγεί σε αδιέξοδο/ κόλαση και ότι αν προσπαθήσετε να κάνετε πίσω θα καταλήξετε σε μία ολοκληρωτική και απόλυτη  αδιέξοδο κόλαση.

 Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο αδιέξοδο/ κόλαση και δεν υπάρχει διέξοδος δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείτε να κάνετε. Τίποτα που να μπορείτε να σας ικανοποιήσει πια.

Τότε αν είστε έτοιμοι να αρχίσετε να ανακαλύπτετε μέσα σας αυτό που λαχταρούσατε πάντα αλλά δεν μπορούσατε  ποτέ να το βρείτε.

και αν δεν είστε τυχεροί;

 Αν δεν είστε τυχεροί θα φτάσετε σε αυτό το σημείο μόνο όταν πεθάνετε και αυτό δεν θα είναι πολύ ωραίο,γιατί θα εξακολουθήσετε να θέλετε αυτό που δεν μπορείτε πια να έχετε. Είμαστε άνθρωποι προικισμένοι με μία εκπληκτική αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο  αναξιοπρεπές να ξεχνάμε το μεγαλείο μας και να προσπαθούμε «να πιαστούμε από τα μαλλιά μας».

Αυτή η ζωή των αισθήσεων δεν μπορεί ποτέ να μας γεμίσει, έστω κι αν όλος ο κόσμος λέει το αντίθετο.  Δεν είχε ποτέ σκοπό να μας γεμίσει, η αλήθεια είναι τόσο απλή, γεμάτη από τόση αγάπη και απλότητα!

Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε, να  γίνουμε πραγματικοί άντρες και γυναίκες, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θάνατο πριν πεθάνουμε.

Πρέπει να ανακαλύψουμε τι σημαίνει να μπορείς να γλιστρήσεις πίσω από τα παρασκήνια και να εξαφανιστείς.

 Η Δυτική κουλτούρα μας,φροντίζει με μεγάλη προσοχή να μας κρατά μακριά από τέτοια πράγματα. Συνεχίζει το δρόμο της και ευδοκιμεί, πείθοντας μας να δίνουμε αξία σε καθετί που είναι  ασήμαντο. και για αυτό τα τελευταία 100 χρόνια τόσοι άνθρωποι της γύρισαν την πλάτη, στράφηκαν προς την Ανατολή, προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση αναζητώντας κάποια μορφή πνευματικής τροφής μία γεύση από κάτι διαφορετικό. Στην αρχή ήταν οι μεγάλες θρησκείες της ανατολής,  τώρα είναι οι μικρές φυλές και οι κρυφές κουλτούρες.

Αλλά Ανήκουμε στη Δύση. Όσο περισσότερα βρίσκουμε στην Ανατολή ή οπουδήποτε αλλού τόσο πιο πολύ αυτά μας διασπούν εσωτερικά, μας κάνουν άστεγους μέσα στην ίδια την πατρίδα μας. Γινόμαστε πολιτισμικοί άστεγοι και νομάδες. Οι λύσεις που βρίσκουμε δεν είναι ποτέ θεμελιώδεις απαντήσεις.

 Απλώς δημιουργούν περισσότερα προβλήματα.

Και όμως υπάρχει κάτι που δεν μας το έχουν πει ποτέ.

 Ακόμη και σε αυτή τη σύγχρονη εποχή αυτό που ονομάζουμε με μισή καρδιά μυστικιστική αντίληψη απωθείται πάντα στην περίμετρο των πραγμάτων. Όταν δεν το αρνούμαστε, το κρατάμε τουλάχιστον σε απόσταση, στα περιθώρια της κοινωνίας. Εκείνο που δεν μας έχουν πει ποτέ όμως είναι ότι μία πνευματική παράδοση βρίσκεται στις ίδιες τις ρίζες του δυτικού πολιτισμού.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα άτομα αυτής της παραδόσης ήταν μύστες, αλλά δεν ήταν μύστες έτσι όπως μπορεί να κατανοούμε τον όρο “μύστες”. Η ιδέα του μυστικισμού δημιουργήθηκε πολύ αργότερα.

Ήταν τρομερά πρακτικοί. Τόσο πρακτικοί ώστε πριν από χιλιάδες χρόνια έσπειραν τους σπόρους του δυτικού πολιτισμού και διαμόρφωσαν τη δομή του κόσμου στον οποίο ζούμε.

 Στο βαθμό που συμμετέχουμε στην κουλτούρα αυτού του δυτικού κόσμου αυτοί είναι πρόγονοί μας.

Τώρα ζούμε τη ζωή μας παλεύοντας μέσα σε αυτά που δημιούργησαν χωρίς επίγνωση του παρελθόντος μας.

 Ολομόναχοι σχεδόν έθεσαν τα θεμέλια των επιστημών, που θα έκαναν τη δύση αυτό που είναι τώρα:  χημεία,φυσική, αστρονομία, βιολογία, ρητορική, λογική. Αλλά τα έκαναν όλα αυτά με μία κατανόηση που εμείς δεν έχουμε πια, επειδή η γνώση τους προέρχονταν από μία σοφία,που για μας δεν  είναι τίποτα παραπάνω από ένας Μύθος.

Και δεν είναι απλώς ότι αυτοί οι άνθρωποι παρεξηγήθηκαν.

 Αυτό είναι ένα μικρό μόνο μέρος του προβλήματος.  Ήξεραν επίσης ότι θα δημιουργούνταν αυτή η παρανόηση.  Ήξεραν ότι έχουν να κάνουν με παιδιά που θα άρπαζαν μόνο τα κομμάτια που τους γυάλισαν και θα έφευγαν,  χωρίς να δουν το Όλο.

 Και έτσι έγινε ό,τι έγινε. Σήμερα δεν αναγνωρίζουμε και δεν εκτιμάμε τίποτα σχετικά με το ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι ή τι δίδασκαν. Ακόμη και τα ίχνη της ύπαρξής τους έχουν σχεδόν σβηστεί. Τα ονόματά τους είναι άγνωστα σχεδόν σε όλους.

Αποσπάσματα από τα λόγια τους υπάρχουν στα χέρια μερικών λογίων , που κάνουν απλώς αυτό που περιέγραψε ο Ιησούς.

 Κρατούν τα κλειδιά της γνώσης, αλλά τα κρύβουν και δεν περνούν την πόρτα της γνώσης οι ίδιοι, ούτε και την ανοίγουν για κανέναν άλλον.

 Όμως πίσω από αυτή την πόρτα υπάρχει κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε. Τα δώρα που μας είχαν δοθεί δεν λειτουργούν πια και έχουμε πετάξει εδώ και πολύ καιρό τις οδηγίες χρήσης.

Τώρα είναι σημαντικό να έρθουμε πάλι σε επαφή με αυτή την παράδοση, όχι μόνο για μας τους ίδιους, αλλά και για κάτι μεγαλύτερο. Είναι σημαντικό γιατί δεν υπάρχει πια άλλος δρόμος μπροστά μας  και δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε έξω από τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να στραφούμε σε μία κουλτούρα διαφορετική από τον κόσμο στον οποίο ζούμε.  Όλα όσα χρειαζόμαστε βρίσκονται μέσα μας, βαθιά στις ίδιες μας τις ρίζες και περιμένουν απλώς να τα αγγίξουμε.

 Όμως για να έρθουμε σε επαφή με αυτή την παράδοση πρέπει να πληρώσουμε ένα τίμημα. Πάντα πρέπει να πληρώνεται ένα τίμημα και επειδή ακριβώς δεν ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε αυτό το τίμημα, τα πράγματα κατέληξαν εκεί που είναι τώρα.

 Το τίμημα είναι αυτό που ήταν πάντα: ο εαυτός μας, η προθυμία μας να μεταμορφωθούμε. Δεν αρκεί τίποτα λιγότερο.

 Δεν μπορούμε να σταθούμε απλώς πίσω και να παρακολουθούμε. Δεν μπορούμε να σταθούμε πίσω επειδή εμείς οι ίδιοι είμαστε το συστατικό που λείπει. Χωρίς τη συμμετοχή μας τα λόγια μένουν απλώς λόγια και αυτή η παράδοση δεν υπήρχε για να διαπαιδαγωγήσει ή για να διασκεδάσει ή ακόμη και για να εμπνεύσει υπήρχε για να προσελκύει τους ανθρώπους και να σε επαναφέρει στο σπίτι τους .

Τόσοι πολλοί από μας σήμερα ανησυχούμε για την εξαφάνιση όλων αυτών των βιολογικών ειδών που εξοντώνει ο δυτικός πολιτισμός, αλλά σχεδόν κανείς δεν προσέχει την πιο τρομερή απειλή από όλες: την εξαφάνιση της γνώσης του τι είμαστε.

 Γιατί δεν είμαστε απλώς 20  ή  40 ή 70 χρόνων,  αυτό είναι μία επιφανειακή εντύπωση  μόνο.

 Είμαστε αρχαίοι, απίστευτα αρχαίοι. Κρατάμε την ιστορία των άστρων στην τσέπη μας.

Μπαίνουμε στο μέλλον μόνο όταν στραφούμε και αντιμετωπίσουμε το παρελθόν μας και γίνουμε αυτό που Πραγματικά είμαστε.

Κρατάμε την ιστορία των άστρων στην τσέπη μας.

Γράφει ο Γιώργος Οικονόμου με πηγή το βιβλίο :In the Dark Places of Wisdom του Peter Kingsley.

Η βίβλος του Πυθαγόρα

Τα λόγια του Πυθαγόρα από τα βάθη των αιώνων ηχούν στα αυτιά μας...

«Εισχωρήστε στα βάθη του εαυτού σας και αντικρίστε την απεραντοσύνη του χρόνου και του χώρου. Αφουγκραστείτε το τραγούδι των Άστρων, καταλάβετε την γλώσσα των αριθμών. Θαυμάστε την Αρμονία των σφαιρών. Πώς επιδρούν τ’ αστέρια; Ποια τα μηνύματα των αριθμών;  Τι αποκαλύπτουν οι σφαίρες; Τ’ άστρα υφαίνουν, οι αριθμοί μηνούν και οι σφαίρες αποκαλύπτουν το δικό σας πεπρωμένο.»

Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο: 

"η Βίβλος του Πυθαγόρα"

 του Γ.Οικονόμου

Η διάδοση των Αριθμών

Οι ονομαζόμενοι Αραβικοί Αριθμοί 

& η ...Πυθαγόρεια προέλευση τους.

Ο συμβολισμός των καλούμενων Αραβικών αριθμών (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 0)  δεν προέρχεται από τους Άραβες. Τιμής ένεκεν παρέμεινε η ονομασία Αραβικοί αριθμοί, προς εκείνους τους Άραβες που μεσολάβησαν και διευκόλυναν την μεταφορά και διάδοση των συμβόλων αυτών από τις Ινδίες στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, δηλαδή στους Άραβες εκείνους που κατοικούσαν στα παράλια της Ισπανίας.

Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι οι ανωτέρω χαρακτήρες των αριθμών εισήχθησαν στην Ευρώπη από τον Πάπα Σιλβέστρο τον Β ( Ζέρμπερ ντ’ Ωριλάκ)  κατά τον 10ο αιώνα,   Οι δε πραγματικοί αρχικοί δημιουργοί αυτών εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστοι,  παρά  τις  διάφορες  κατά καιρούς ευφυείς υποθέσεις   που εμφανίστηκαν.

Οι ίδιοι οι Άραβες βεβαιώνουν ότι οι χαρακτήρες αυτών των αριθμών δεν αποτελούν δικό τους δημιούργημα ,αλλά ότι πρωτοεμφανίστηκαν στις Ινδίες και ότι αυτοί  απλώς  διαπιστώνοντας  το εύχρηστο για τις εμπορικές τους συναλλαγές,  τους απεδέχθησαν και τους προώθησαν στον υπόλοιπο κόσμο, είτε με τις πολεμικές κατακτήσεις τους είτε με τις εμπορικές τους συναλλαγές.

Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι Άραβες καθώς και οι διάφοροι άλλοι Σημιτικοί λαοί χρησιμοποιούσαν κατά την γραφή και ανάγνωση γραμμάτων  και αριθμών, φοράν εκ δεξιών προς τα αριστερά.

Αυτό μάλιστα ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα τους Από αρχαιοτάτων χρόνων, ήταν σαν να λέμε σήμερα η πίστη τους.

Οι Άραβες όπως και κάθε άλλος αρχαίος λαός, διέθεταν δικό τους σύστημα αρίθμησης με ιδιαίτερα σύμβολα έκαστος,  διαφορετικά από τα σημερινά καλούμενα σύμβολα των Αραβικών αριθμών. Είναι λοιπόν πολύ φυσικότερο καθένας τους να θέλει να προωθεί το δικό του σύστημα και μορφή αρίθμησης και όχι αναίτια να το καταργεί και στη θέση του να δημιουργεί άλλο.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι με κάποιο τρόπο μετατρέψανε τους αρχαίους Αραβικούς χαρακτήρες των αριθμών, εφαρμόζοντας διάφορες προσθαφαιρέσεις ή στροφές ή αντιστροφές αυτών, ώστε να ομοιάζουν στα σημερινά σύμβολα είναι τελείως αδύνατο να παραδεχτούμε ότι θα άλλαζαν και την πίστη τους και θα διάβαζαν και θα έγραφαν από αριστερά προς τα δεξιά.

τα σημερινά παγκόσμια σύμβολα των αριθμών, κατά αντίθεση προς τα αρχαία αραβικά -  Σημιτικά ,γράφονται και διαβάζονται από αριστερά προς τα δεξιά και Πέραν αυτού κατά την γραφή και αρίθμηση ακολουθούν, κατά θέση, μορφή δεκαδικής  τοποθετήσεως, δηλαδή διακρίνονται σε θέσεις χιλιάδων ή εκατοντάδων, ή  δεκάδων και μονάδων, πράγμα που ήταν άγνωστο στους αρχαίους Σημιτικούς λαούς.

Τα δύο ως άνω χαρακτηριστικά γνωρίσματα, δηλαδή ή από αριστερά προς τα δεξιά ανάγνωση  και γραφή των αριθμών  και το σύστημα θέσης των αριθμών απαντάται μόνο στην Αρχαία Ελλάδα.

Συνεπώς η αναζήτηση της αλήθειας πρέπει να ερευνηθεί καταρχήν στις Ινδίες.

Πριν όμως ξεκινήσει η έρευνα από τις Ινδίες είναι απαραίτητο να προηγηθεί ένα χαρακτηριστικό και καθοριστικό ορόσημο, δηλαδή η ξεχωριστή εμφάνιση του συμβόλου ΜΗΔΕΝ ( 0).

Η επινόηση του συμβόλου ΜΗΔΕΝ (0) Οφείλεται στον μεγάλο Έλληνα μαθηματικό και αστρονόμο Πτολεμαίο Κλαύδιο (100-178 μ.Χ.), ο οποίος στο έργο του  “Μαθηματική Σύνταξις”, που μεταφράστηκε στα Αραβικά με την ονομασία   Αλμεγίστα”  συμβολίζει το μηδέν από το αρχικό της λέξεως  Ουδέν δηλαδή το μηδέν (0).

Όχι μόνον επινόησε το σύμβολο μηδέν (0) αλλά το τοποθέτησε για πρώτη φορά στην ιστορία, στις θέσεις που λείπουν ψηφία μίας τάξεως, δηλαδή στο σύστημα γραφής πριν από την αριθμητική μονάδα, όπως ακριβώς ισχύει και σήμερα: 0,1,2,3,4,5,6,7,8,9  καθώς και 10, 100, 1000, κλπ.

Μετά από την ανωτέρω  ιστορική  αλήθεια για το σύμβολο (0)  ας ερευνήσουμε τι υποστηρίζει Ινδική μαθηματική επιστήμη για τους χαρακτήρες των αριθμών και πού βασίζει τις απόψεις της. Οι Ινδοί υποστηρίζουν ότι τα σύμβολα των καλούμενων Αραβικών αριθμών είναι δημιούργημα δικό τους και αιτιολογούν αυτό κυρίως από τις ευρεθείσες αρχαίες επιγραφές, που εθεωρούντο ότι ήσαν του τέταρτου ή τρίτου προ Χριστού αιώνα, καθώς επίσης και ότι είχαν από αρχαιοτάτων χρόνων ανεπτυγμένη μαθηματική επιστήμη, που αποδεικνύεται από την ύπαρξη της αρχαίας συγγραφής των SULVASUTRAS  και των διδασκαλιών των ARYABHATA & BRAHMAGUPTA.

Απέναντι σε αυτούς τους  ισχυρισμούς των  Ινδών   έλαβαν θέση σπουδαίοι ερευνητές Όπως ήσαν: FREUDENTHAL & NEUGBAUER, ο Ιταλός ιστορικός των μαθηματικών G.LORIA και άλλοι.Οι ανωτέρω

αντικρούοντας  αυτούς τους ισχυρισμούς των  Ινδών υποστηρίζουν ότι τα σύμβολα των καλούμενων αραβικών αριθμών αποκλείεται να είναι δημιούργημά τους.Συγκεκριμένα για μεν  τις ανακαλυφθείσες πινακίδες  απεδείχθη οριστικά ότι  ήταν χρονολογικά λανθασμένες και άρα το βασικό τους επιχείρημα καταρρίπτεται.

Το ότι οι Ινδοί από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν ανεπτυγμένη μαθηματική επιστήμη είναι απολύτως βέβαιο, πλην όμως δεν αποδεικνύεται η ακριβής χρονολόγηση αυτών και κυρίως του βιβλίου SULVASUTRAS και ούτε αναφέρονται σε αυτά, τα σημερινά  σύμβολα των αριθμών.

Οι αρχαίοι Ινδοί (Βέδες)  διέθεταν μαζί με τις  βαθιές φιλοσοφικές θεωρήσεις ένα πλήρες σύστημα αρίθμησης με απόλυτα καθορισμένα σύμβολα με διεθνή τότε προβολή τα περίφημα Σανσκριτικά.

Τα σύμβολα αυτά όπως και τα σύμβολα του αλφαβήτου τους γράφονταν και διαβάζονταν κανονικά όπως τα δικά μας, από αριστερά προς τα δεξιά και σχημάτιζαν τέλεια εννεαδικα συστήματα κλπ.

Ο σχηματισμός των συμβόλων των αρχαίων Ινδών δεν ακολουθεί κανένα κανόνα ή  μέθοδο και μπορεί να πει κανείς ότι αποτελούν μία τυχαία παράθεση διαφόρων άσχετων σχημάτων.  Εν τούτοις όμως ήσαν εύχρηστα και είχαν παγκόσμια απήχηση.

Άρα κανένας λόγος δεν συνέτρεχε να προβούν οι ίδιοι εξ ιδίας πρωτοβουλίας στην κατάργησή τους και την αντικατάστασή τους από άλλα σύμβολα.

Μία τέτοια αντικατάσταση θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη εάν τυχόν τους επιβάλλονταν  από άλλες εξωγενείς καταστάσεις, όπως έναν πιθανό κατακτητή της χώρας των.

Υπάρχουν χωριά στην Ορεινή Βιρμανία και στο Θιβέτ, όπου εξακολουθούν και σήμερα να χρησιμοποιούν τον αρχαίο τρόπο γραφής και μετρήσεως που είναι τελείως άσχετος με τα σύγχρονα σύμβολα.

Επί τη βάσει λοιπόν όλων των ανωτέρω ο KAYE  συμπεραίνει ότι η Έμπνευση των συμβόλων των σύγχρονων αριθμών Δεν είναι ινδική, αλλά προήλθε από την επίδραση του ελληνικού Πνεύματος, τόσο της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσο και της ύστεροτερης Αλεξανδρινής εποχής.

Ειδικά για την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου- κάτι που όλα τα σχολικά ιστορικά βιβλία το αναφέρουν- έχω να προσθέσω τα εξής:

ο Μέγας Αλέξανδρος προκειμένου να διοργανώσει και συγχρόνως  να εκπολιτίσει  το νέο απέραντο κράτος του, ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε ήταν η αναγκαστική χρήση ενιαίας μορφής μέτρων και σταθμών, ασφαλώς δε και ενιαίου λογιστικού τρόπου συναλλαγών (356-323 π.Χ).

Συνεπώς από αυτό και μόνον έχουμε μία πρώτη ένδειξη της επιβολής του Ενιαίου τρόπου λογιστικών συναλλαγών με ενιαία μέτρα και σταθμά, πλην όμως δεν γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και ο καθηγητής FREUDENTHAL  καθώς και ο θεωρούμενος ως φανατικός και εμπαθής ανθέλληνας NEUGBAUER,Ο γνωστός υβριστής του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, όποιος  τόλμησε να πει ειρωνικά “... χωρίς τας  βαθύτατας μαθηματικάς γνώσεις των Ελλήνων θα είχαμε κερδίσει δύο χιλιάδες χρόνια στα μαθηματικά”

Και οι δύο γράφουν ότι το διάστημα από το 200 έως το 300 μετά Χριστόν, άρχισε να εμφανίζεται στις Ινδίες το σύστημα θέσεως των αριθμών χρόνο κατά τον οποίον, οι τότε οι Ινδοί επιστήμονες σπούδαζαν την Ελληνική αστρονομία του Πτολεμαίου, Από όπου έμαθαν να χρησιμοποιούν το μηδέν (0), καθώς και το σύστημα θέσεως των αριθμών.

Την ίδια εποχή οι Ινδοί άρχισαν να γράφουν τα κλάσματα με τον παρονομαστή από πάνω και τον αριθμητή από κάτω και δίχως διαχωριστική γραμμή, όπως ακριβώς έγραφαν οι αρχαίοι Έλληνες από αιώνες πριν.

Τέλος δε ο Ιταλός  G. LΟRΙΑ στο βιβλίο του  ιστορία των μαθηματικών  γράφει σχετικά  τα εξής:

«... Όσον αφορά την επινόηση του σημερινού αριθμητικού συστήματος ευρισκόμεθα μάλλον ενώπιον ενός δεδομένου το οποίο δημιούργησε ο περσικός θρύλος.  ας προσθέσουμε ότι δεν φαίνεται πιθανόν τα εν χρήσει αριθμητικά σύμβολα να προήλθαν από γράμματα του αλφαβήτου. πολύ πιθανότερη είναι η εκδοχή ότι πρόκειται μάλλον περί συμβόλωνεπίτηδες  επινοηθέντων  τους οποίους πρότειναν ίσως  Νέο Πυθαγόρειοι, γεννηθέντες στην Περσία προ της μουσουλμανικής κατάκτησης και τους οποίους αριθμούς  παρέλαβαν οι Άραβες κατακτητές της χώρας για να τους διαδώσουν κατόπιν και στις Ινδίες.

Παρ’ όλες λοιπόν της άνω εκδοχές, εξακολουθούν να είναι σήμερα ακόμα αυτές ως απλές υποθέσεις μη αρκούντως τεκμηριωμένες  και έτσι εξακολουθεί να είναι άγνωστος ακόμα ο εφευρέτης των συμβόλων των καλούμενων Αραβικών αριθμών, αποκλειόμενης όμως της Αραβικής και Ινδικής πατρότητας.

Οι αριθμοί προέρχονται από το μεγάλο σχέδιο του Πυθαγόρα της αρμονίας των ουράνιων σφαιρών και είναι απορίας Άξιον πως μέχρι σήμερα οι διάφοροι μελετητές ερευνητές δεν αντελήφθησαν ότι τα σημερινά σύμβολα των αριθμών είναι μία σειρά από απλές γεωμετρικές κατασκευές που γίνονται με κανόνα και διαβήτη από τα δύο κυρίως Βασικά Απλά γεωμετρικά σχήματα Δηλαδή από ένα  τμήμα ευθείας γραμμής  και ένα μέρος ή όλον ενός κύκλου.. Έτσι λοιπόν ο Πυθαγόρας εφευρίσκοντας τη νέα επιστήμη της αριθμό Σοφίας, επινόησε συγχρόνως και τα σύμβολα των σημερινών αριθμών όχι βέβαια για λογιστική χρήση των εμπορικών συναλλαγών αλλά για την   χρήση των συμβολισμών σε σχέση  με τις έννοιες της Αριθμοσοφίας.

Θεωρείται βέβαιον, ότι ο Πυθαγόρας γνώριζε πολύ καλά την έννοια των οριακών αριθμών του μηδενός και του άπειρου, διότι είναι γνωστό ότι κατά την διδασκαλία του έκανε χρήση της υπερβατικής εξισώσης  την οποία και επαληθεύει αριθμό λογικά.

Μετά λοιπόν από αυτή την ιστορική αναδρομή στο παρελθόν από την οποία απεδείχθη σταδιακά  η εφεύρεση και η μορφή των σημερινών συμβόλων των αριθμών από τον Πυθαγόρα επανερχόμαστε στην υπόθεση που έκανε ο Ιταλός ιστορικός G.LORIA, ότι δηλαδή υπάρχει πιθανότητα τα σύμβολα των καλούμενων αραβικών αριθμών να τα επινόησε κάποιος Νέο Πυθαγόρειος κλπ.

Πράγματι λοιπόν κάποιος Νεο Πυθαγόρειος από το επιστημονικό επιτελείο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πρέπει  υπακούοντας στην προτροπή αυτού, για ενιαία μέτρα και σταθμά να αποκάλυψε τα μυστικά Πυθαγόρεια σύμβολα των αριθμών, τα οποία πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις για ένα ενιαίο τρόπο συναλλαγών.

Προκύπτει το  εύλογο ερώτημα πώς βρέθηκαν Νέο πυθαγόρειοι μέσα στο στράτευμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Η ιστορία μας πληροφορεί, ότι μετά τον θάνατο του Πυθαγόρα και την εκ νέου καταστροφή της σχολής του στον Κρότωνα  της Κάτω Ιταλίας, οι διασωθέντες μαθητές του κατέφυγαν στην κυρίως Ελλάδα μεταξύ των οποίων ήταν ο Φιλόλαος, που κατέφυγε στην Θήβα και ο  Λύσις  που κατέφυγε τελικά στην Μακεδονία και έγινε δάσκαλος του βασιλιά Φιλίππου.

Το σπέρμα λοιπόν της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας διαδόθηκε και στη Μακεδονία από το Λύσι και έτσι όταν ο Μέγας Αλέξανδρος εκστράτευσε στη Μικρά Ασία και στις Ινδίες είχε μαζί του και εκπολιτιστική ομάδα επιστημόνων μεταξύ των οποίων ασφαλώς θα υπήρχαν και Νέο πυθαγόρειοι Μακεδόνες.

Από αυτούς λοιπόν απεκαλύφθησαν τα μυστικά σύμβολα της πυθαγόρειας Αριθμοσοφίας αρχικά στους Πέρσες και στη συνέχεια στις Ινδίες.

Άρα η συνεισφορά των αράβων βρίσκεται στο ότι κατά τους χρόνους των πολεμικών κατακτήσεων της Ασίας κλπ,  είτε κατά τις εμπορικές τους συναλλαγές διακίνησαν  τα νέα σύμβολα των καλούμενων Αραβικών αριθμών προς τις Ινδίες και όχι μόνον.

Πηγές:

Γ. Π. Ε Πάπυρος Λαρους

Ο Μυστικός κώδικας Πυθαγόρα (ΙΠ. ΔΑΚΟΓΛΟΥ 2^ος τόμος)

Ο λόγος του Πυθαγόρα προς τις γυναίκες

 Ο  Πυθαγόρας προς τις γυναίκες (1)

« ...Η γυναίκα  είναι άξια τιμών σε γη και ουρανό. Αυτή μας κάνει ικανούς, να καταλαβαίνουμε την παντοδυναμία της μητέρας φύσης. Αυτή είναι η καθαγιασμένη εικόνα της φύσης και μας δίνει την δυνατότητα να ανεβαίνουμε σταδιακά προς την ψυχή του κόσμου, η οποία δίδει γέννηση, συντηρεί, ανακαινίζει και μεταφέρει τον κόσμο των ψυχών στο πεδίο του φωτός…».

 «…οι γυναίκες πρέπει να φροντίζουν ιδιαιτέρως να είναι ενάρετες, για να είναι και οι θεοί πρόθυμοι να ακούσουν τις προσευχές τους.

Έπειτα, όταν πρόκειται να κάνουν τις προσφορές τους στους θεούς, να τις κάνουν με τα ίδια τους τα χέρια και να τις προσκομίζουν στους βωμούς, χωρίς την βοήθεια υπηρετών.

Οι προσφορές αυτές, μπορεί να είναι γλυκίσματα από σιμιγδάλι, πίτες, κηρύθρες με μέλι και λιβάνι, αποφεύγοντας να τιμούν τους θεούς με φόνο και θάνατο. Επίσης να μη ξοδεύουν πολλά με μία φορά, -στις προσφορές αυτές- σαν να μην πρόκειται να πάνε ποτέ ξανά  σε βωμό.

Για τις σχέσεις τους με τους άντρες τους, τις συμβούλευσε να κατανοούν, ότι και οι πατέρες τους έχουν δεχτεί, ως χαρακτηριστικό της γυναικείας φύσης, να αγαπούν περισσότερο τους συζύγους από τους γονείς τους. Γι’ αυτό είναι καλό να μην εναντιώνονται στους άντρες, αλλά να θεωρούν, ότι έχουν νικήσει, όταν έχουν νικηθεί από αυτούς.  

Λέγεται επίσης ότι στη συγκέντρωση είπε και αυτό που έγινε περιβόητο, ότι δηλαδή, επιτρέπεται μια γυναίκα  να πάει στα ιερά μετά από συνεύρεση με τον άντρα της, ποτέ όμως μετά από συνεύρεση με άλλον.

Τις συμβούλεψε ακόμα σε όλη τους την ζωή  να μιλάνε όμορφα και να ακούν πόσα καλά θα πουν , οι άλλοι γι’ αυτές. Να μην αναιρέσουν τη διαδεδομένη φήμη, ούτε να βγάλουν ψεύτες τους μυθογράφους- οι οποίοι, βλέποντας τη δικαιοσύνη των γυναικών, που δανείζονται χωρίς μάρτυρες τα ρούχα και τα κοσμήματα τους η μία από την άλλη, ώστε όταν κάποια από αυτές, τα χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσει, χωρίς να γίνονται - λόγω της εμπιστοσύνης που έχουν μεταξύ τους- ούτε δίκες, ούτε αντιλογίες- έπλασαν, τον μύθο του Περσέα, σύμφωνα με τον οποίο τρεις γυναίκες, για ευκολότερη επικοινωνία, χρησιμοποιούσαν και οι τρεις ένα κοινό μάτι. Εάν όμως  ο πιο πάνω μύθος λεγόταν για τους άνδρες, ότι αυτός που είχε πρώτος το μάτι και είδε, το έδωσε στους άλλους δύο με ευκολία και ότι ήταν έτοιμος να τους μεταδώσει όσα και ο ίδιος είδε, τίποτα από τα λεγόμενα του πρώτου δεν θα γινόταν πιστευτό, καθώς κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει στη φύση του άνδρα.

Επίσης παρατήρησε, ότι εκείνος που θεωρείται σοφότερος από όλους και συγκρότησε τον ανθρώπινο λόγο και εφηύρε γενικά τα ονόματα, είτε θεός είναι είτε δαίμονας, είτε κάποιος θείος άνθρωπος. Αυτός αντιλαμβανόμενος ότι το γένος των γυναικών είναι το πιο οικείο με την ευσέβεια, έδωσε σε κάθε στάδιο της ζωής της γυναίκας όνομα θεάς. Ονομάζοντας την άγαμη γυναίκα Κόρη, αυτή που παντρεύεται Νύμφη, αυτή που γεννάει παιδιά Μητέρα και αυτή που είδε παιδιά από τα παιδιά της  Μαία σύμφωνα με την Δωρική διάλεκτο[2]. Με αυτό συμφωνεί και το γεγονός ότι οι χρησμοί στη Δωδώνη και τους Δελφούς δίνονται δια στόματος γυναίκας. Λόγω μάλιστα των επαίνων, που αφορούσαν την ευσέβεια των γυναικών, σύμφωνα με την παράδοση, έχει σημειωθεί  τόσο μεγάλη αλλαγή στο ντύσιμο τους, ώστε καμιά δεν τολμούσε να φορέσει πολυτελή  ρούχα, αλλά αφιέρωναν όλες στον Ναό της Ήρας, ρούχα κατά χιλιάδες.

Λέγεται μάλιστα ότι το αποτέλεσμα του λόγου του είχε τεράστια απήχηση, τόσο που στη περιοχή του  Κρότωνα, η καλή συμπεριφορά του άνδρα προς την γυναίκα ήταν ξακουστή. Όπως του Οδυσσέα που αρνήθηκε να αποδεχθεί την αθανασία που του χάριζε η Καλυψώ  και να εγκαταλείψει την Πηνελόπη. Απομένει όμως να αποδείξουν και οι γυναίκες την αρετή τους απέναντι στους άνδρες, για να κερδίσουν ανάλογη φήμη.

Γενικά, όπως αναφέρεται, ο Πυθαγόρας εξαιτίας των προηγούμενων διαλέξεων του, κέρδισε μεγάλη εκτίμηση και προκάλεσε το ενδιαφέρον, όχι μόνο στην πόλη των Κροτωνιατών, αλλά και σε όλη την Ιταλία, λόγω της φήμης αυτής της πόλης.

Η φωνή του ακούγονταν σαν μελωδία, τα επιχειρήματα του ήταν αδιάσειστα,  ο τρόπος ομιλίας του ήταν τόσο συναρπαστικός που καθήλωνε τους ακροατές του, οι οποίοι τον αναγνώριζαν ως γιο του Απόλλωνα ή ως προφήτη του. Ο δε Δικαίαρχος γράφει ότι «με την ευφράδεια του εδόνει τας ψυχάς των ακροατών του».

---

[1] Ιάμβλιχος (54-57) «περί του Πυθαγορείου βίου».

[2] Καθένα από αυτά τα ονόματα , χρησιμοποιούνταν και για θεότητες: Κόρη έλεγαν την Περσεφόνη, οι Νύμφες ήταν πνεύματα της φύσης. Μητέρα λεγόταν η Μητέρα των θεών Ρέα ή Κυβέλη και Μαία είναι η θεά μητέρα του Ερμή.

Απόσπασμα από το βιβλίο μας: "Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

Σχετικά με τη Μονάδα

Περί συμβόλων των αριθμών

 1.Σχετικά με τη Μονάδα (Απόσπασμα)

 

Θεός, νους, ο πρώτος αριθμός, Απόλλων

ήλιος υπεριονίδα, Σπέρμα, ο Δημιουργός.

 Η μονάδα είναι αρχή του αριθμού, η οποία δεν έχει θέση στον χώρο, σε αντίθεση με το σημείο. Λέγεται μονάδα από το ρήμα μένω, γιατί η μονάδα διατηρεί ίδια την μορφή κάθε αριθμού με τον οποίον πολλ/ζεται, όπως για παράδειγμα τρία επί ένα ίσον τρία (3χ1=3).

Η Μονάδα επειδή είναι η αρχή όλων των αριθμών, σε αυτήν ενυπάρχουν οι  ιδιότητες αρετές όλων των αριθμών.

Κατά τους Πυθαγόρειους Αρχύτα και Φιλόλαο το Έν και η Μονάδα ταυτίζονται (Θέων ο Σμυρναίος, Μαθηματικά χρησίμων εις Πλάτωνος ανάγνωση σελ. 2^ο Hiller) «Αρχύτας δε και Φιλόλαος αδιαφόρως το Έν και Μονάδα καλούσι και την μονάδα Έν»

Φυσικά υπήρχαν και άλλοι, που διαφωνούσαν με αυτή την άποψη και μας παρέδωσαν άλλη έννοια στο Έν  και άλλη στην Μονάδα.

Κατά τον Πλωτίνο και όλους τους Νεοπλατωνικούς το Έν και η μονάδα διαφέρουν, γιατί το Έν είναι μόνον, απόλυτα πρώτον  και πέρας , η δε μονάδα είναι η απαρχή (πρώτη αρχή) της αρίθμησης της ανομοιότητας και της διαφοροποίησης σε Μονάδα και Δυάδα, δηλαδή:

 Η Μονάδα δεν είναι το πρώτον, αλλά ο πρώτος αριθμός και ακολουθούν οι άλλοι άπειροι αριθμοί και πλήθος Μονάδων ή Ενάδων, που είναι  αρχή /αφετηρία απείρων εκδηλώσεων.

Η μονάδα, καθώς μαθαίνουμε από τα αποσπάσματα του Νικόμαχου που διασώθηκαν από το Φώτιο, ονομαζόταν από τους Πυθαγόρειους Θεός, νους, αρσενική και θηλυκή, και κατά μία άποψη ύλη. Έλεγαν επίσης ότι αυτή, η οποία πράγματι συνέμειξε όλα τα πράγματα, είναι επιδεκτική και χωρητική όλων των πραγμάτων. Τάρταρος, η Στυξ και τρόμος, αμιγής, ένας υποχθόνιος βυθός, η Λήθη, μια άκαμπτη παρθένος, ο Άτλας. Την αποκαλούσαν επίσης άξονα, Πυράλιο, Μορφώ, πύργο του Δία, σπερματικό λόγο και Απόλλωνα, προφήτη και αμφίλογο.

Επίσης, την χαρακτήριζαν Είδος, Πηγή ορίου και μορφής, Ευδαιμονία, ο Δημιουργός. Η ευτυχία, η αρμονία, η τάξη και η φιλία. Εξισώθηκε με τον Απόλλωνα, το Θεό του Λόγου και με τον Υπερίωνα, την κεντρική φλόγα και ταυτόχρονα με τον Ήλιο σαν κέντρο του κόσμου και τη νόηση σαν κέντρο του ανθρώπινου σώματος.

Ο θεός ταιριάζει με την μονάδα, διότι όπως εκείνος είναι εν σπέρματι όλα όσα υπάρχουν στη φύση, έτσι και η μονάδα είναι όλα , όσα υπάρχουν στον αριθμό.

Όσον αφορά την πρώτη από τις ονομασίες, νους, είναι προφανής ο λόγος που οι Πυθαγόρειοι αποκάλεσαν τη μονάδα έτσι, μια και οι μορφές οι ιδέες αποκαλούνταν από αυτούς αριθμοί - όπως λοιπόν η μονάδα περιέχει μέσα της την αιτία των αριθμών, έτσι ο νους είναι η πηγή όλων των ιδεών. Όπως επίσης η μονάδα εμπεριέχει το πλήθος, που αυτή παράγει και με το οποίο συμφωνεί, κατά τον ίδιο τρόπο ο νους εμπεριέχει όλες τις μορφές που προέρχονται από αυτόν και με τις οποίες είναι ισότιμος. 

 Θεωρούσαν τη μονάδα αρσενική και θηλυκή και ως σπέρμα όλων γενικά. Όχι μόνο επειδή πίστευαν ότι το περιττό, που διαιρείται δύσκολα, είναι αρσενικό και το άρτιο, που διαιρείται εύκολα, είναι θηλυκό και ότι αυτή μόνο είναι άρτια και περιττή, αλλά και επειδή την φαντάζονταν ως πατέρα και μητέρα, καθώς παίζει τον ρόλο της ύλης και του είδους, του δημιουργού και του δημιουργήματος. Διότι όταν επαναληφθεί δύο φορές δίνει την δυάδα.

 Το σπέρμα, όσο εξαρτάται από το ίδιο, είναι ικανό να παράγει θηλυκά και αρσενικά και μόλις σπαρθεί, παράγει αδιαφοροποίητη τη φύση και των δύο, τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο της κύησης, μόλις όμως αρχίσει να σχηματίζεται σε έμβρυο ή σε φυτό επιδέχεται στη συνέχεια τη διάκριση και τη διαφοροποίηση στο ένα από τα δύο. Περνώντας από το εν δυνάμει στο εν ενεργεία. Αν  όμως η δύναμη κάθε αριθμού βρίσκεται στη μονάδα, η μονάδα θα είναι κυριολεκτικά νοητός αριθμός, καθώς δεν αποκαλύπτει τίποτα ακόμα εν ενεργεία, αλλά όλα μαζί κατ’ ιδέαν. Σύμφωνα με μια συγκεκριμένη σημασία, την αποκαλούν  ύλη και πανδέκτρια, επειδή είναι ικανή να παράγει τη δυάδα, την κυριολεκτική ύλη και επειδή χωράει όλα τα είδη, εφόσον βέβαια μπορεί να τα παράσχει και να τα μεταδώσει σε όλα. Επίσης την έλεγαν χάος, το αρχέγονο χάος του Ησιόδου, από το οποίο προήλθαν τα υπόλοιπα, όπως από τη μονάδα.

Η ίδια χαρακτηρίζονταν, σύγχυση και ανάμειξη και αλαμπία και σκοτεινιά, από την στέρηση της διαίρεσης και της διάκρισης όλων των επομένων της. Ο Ανατόλιος αναφέρει, ότι αυτή αποκαλείται σπέρμα και ύλη, επειδή χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κανένας αριθμός, διότι είναι το σπέρμα όλων των πραγμάτων. Το γράμμα που δηλώνει την μονάδα είναι σύμβολο της πρώτης αρχής των πάντων και με το άθροισμα του ονόματος της αποκαλύπτει τη σύνδεση της με τον ήλιο, γιατί αν προστεθεί η αριθμητική αξία των γραμμάτων της λέξης μονάς δίνει 361, που είναι οι μοίρες του ζωδιακού κύκλου.

(Μονάς=40+70+50+1+200=361)

Ο Ζωδιακός Κύκλος,  είναι η ζώνη του ουρανού που περικλείει τους 13 αστερισμούς που βρίσκονται επί της εκλειπτικής. Η εκλειπτική είναι η φαινομενική διαδρομή που εμφανίζει να διαγράφει ο ήλιος, σε σχέση με την (ακίνητη) θέση των άστρων, κατά τη διάρκεια του χρόνου. οι μοίρες του , όπως και κάθε κύκλου είναι 360 μοίρες, αλλά μπορούν να θεωρηθούν και 361, αν ληφθεί μαζί τους και το 1, αφού θεωρείται αρχή των πάντων. όπου προστίθεται, διατηρεί αναλλοίωτη τη μορφή του πράγματος στο οποίο προστίθεται.

 Προδημοσίευση από το βιβλίο μας:

"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

Copyright: Γιώργος ΟικονόμουΑπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση του κειμένου με οιονδήποτε τρόπο.

 

ο μέγας αρχιτέκτονας του Σύμπαντος.

 

Ο μέγας αρχιτέκτονας του Σύμπαντος.

               (Ο νόμος της ανταμοιβής)

 

Αν παρατηρήσουμε γύρω μας, θα διαπιστώσουμε ότι παντού και σε όλα τα επίπεδα, επικρατεί η τέλεια τάξη , η αρμονία και η συμμετρία με απειρία παραδειγμάτων για τον καθένα μας.

 Είναι ολοφάνερο, ότι η κυρίαρχη αρχή που κυβερνά τον κόσμο και καθετί ,που το αποτελεί ,υπακούει σε μια μυστική ή φανερή τάξη. Ακόμα και οι χαοτικές τελεστικές διαδικασίες, σε δεδομένο χρόνο  οδηγούνται σε ευταξία.  Η αρχή αυτή αποτελείται από πέντε βασικές ιδέες, οι οποίες αποτελούν και τους φυσικούς νόμους του Σύμπαντος, που μας περιβάλλει, αυτές είναι:

1) Της ισότητας.

2) Της δικαιοσύνης.

 3) Της ισορροπίας.

4) Του μέτρου και

5) Της αρμονίας

Ένας από τους κυρίαρχους αυτούς  φυσικούς νόμους είναι  ο νόμος της αμοιβής και της ανταπόδοσης, εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε πράξη ή παράλειψη, αξία ή απαξία και τίποτε δεν διαφεύγει της λειτουργίας του. Είναι η φύση αυτού του θείου νόμου τέτοια, ώστε κάθε σκέψη, λόγος ή πράξη οποιουδήποτε βαθμού να βάζει σε λειτουργία τις συνέπειες οι οποίες αναπόφευκτα πρέπει να επιφέρουν  αυτά σε ισορροπία, έτσι είναι αδύνατον για οποιονδήποτε να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεων του.

Κάθε πράξη θέτει και δημιουργεί μια αιτία και κάθε αιτία βάζει σε κίνηση, ενεργοποιεί τα αποτελέσματα, τα οποία γίνονται νέα αιτία και έτσι έχουμε ατέρμονη αλληλουχία και αλυσίδα αιτίων και αποτελεσμάτων στην ροή του χρόνου. Γνωρίζοντας τον συμπαντικό τούτο νόμο και την βεβαιότητα της λειτουργίας του, κανένας μας δεν χρειάζεται να σκέπτεται εκδίκηση ή ανταπόδοση, γιατί πάνω από όλα υπάρχει η σοφία του θείου δημιουργού, της μεγάλης Νόησης. Πάνω από όλα υπάρχει ο μέγας αρχιτέκτονας του Σύμπαντος.

 

Προδημοσίευση από το βιβλίο:"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"
Copyright: Γιώργος Οικονόμου
Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση του κειμένου με οιονδήποτε τρόπο.

Ο Μέγας μύστης Πυθαγόρας

Ο Μέγας μύστης Πυθαγόρας

 

Ο Πυθαγόρας συνέχισε: «Αλλά τούτα είναι μυστικά που πρέπει να θάψουμε στα βάθη του ναού. Ο μύστης φέρνει η διώχνει τον θάνατο κατά την θέλησή του. Με τον σχηματισμό της αλυσίδας της θέλησης, οι μύστες επιμηκύνουν τις ζωές των λαών. Σε σας εναπόκειται να καθυστερήσετε τη μοιραία ώρα.  Σε σας εναπόκειται να κάνετε να λάμψει η Ελλάδα, να ακτινοβολήσει ο Απολλώνιος λόγος. Οι λαοί είναι ό,τι τους κάνουν οι θεοί τους. Αλλά οι θεοί δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο σε όσους τους επικαλούνται. Τι είναι ο Απολλώνιος Λόγος; Ο  Λόγος του μοναδικού Θεού που εκδηλώνεται αιώνια στον κόσμο. Η αλήθεια είναι η ψυχή του Θεού και το φως το σώμα του. Οι σοφοί, οι ενορατικοί  και οι προφήτες τα βλέπουν μόνο.

Οι άνθρωποι δεν διακρίνουν παρά τη σκιά τους.

Τα δοξασμένα πνεύματα, που ονομάζουμε ήρωες και ημίθεους, κατοικούν το φως αυτό σε λεγεώνες αμέτρητες και σε σφαίρες ατελείωτες.

Να το αληθινό σώμα του Απόλλωνα, του ήλιου των μυημένων, που χωρίς τις ακτίνες του τίποτα μεγάλο δεν συμβαίνει στη γη.
Όπως λοιπόν ο μαγνήτης τραβάει το σίδερο, έτσι και οι σκέψεις μας, οι προσευχές μας, οι πράξεις μας τραβάνε τη θεία έμπνευση".

Προδημοσίευση από το βιβλίο:
"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"
Copyright: Γιώργος Οικονόμου
Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση του κειμένου με οιονδήποτε τρόπο.